Kinderboeken

Ontlezing of ontlering?

Ontlezing. Zo wordt het genoemd. Er wordt minder gelezen. We leven in immers in een kijkcultuur. Toch wordt er nog flink wat gelezen in onze gezindte. Gelukkig wel. Maar speelt er geen ander probleem?

Kernwoorden uit de boekenkast van een bovenbouwleerling zijn: stress, verward, paniek, angst, alleen en kriebels. Alle maatschappelijke problemen komen aan bod: echtscheiding, anorexia, verslaving, dementie enz. Prima, maar wát als het boek uit is? Blijft uw zoon of dochter dan met een groot vraagteken zitten, of wordt er ook een bepaalde richting op gewezen? Ik heb het idee na het scannen van een paar boeken dat het “belerende” element veelal ontbreekt. Een preek zonder toepassing dus.

Meesterverteller van de Hulst was vroeger in sommige kringen verdacht, omdat hij “te gereformeerd” was. K. Norel, P. de Zeeuw, Anne de Vries W. Schippers waren niet in elk gezin toegestaan. Maar wát je ook van bovenstaande schrijvers vindt, ze schaamden zich niet om de kinderen ook een boodschap mee te geven. Maar ja, dat was in de vorige eeuw. Anno 2010 is dit not done.

Is bovenstaande geen teken van een ander (ook maatschappelijk) probleem? Niet het probleem van ontlezing, maar het probleem van ontlering. Wie wil er nog beleerd worden? Wie laat zich nog zich nog beleren? We maken zelf de toepassing wel.

Nu wil ik niet alles over één kam scheren. Gelukkig zijn er nog steeds genoeg verantwoorde boeken te vinden. Neem bijv. “Een jongen uit Stavenisse”, over het leven van Leen Potappel. Of de Kerkgeschiedenisboeken van A. Vogelaar-van Amersfoort en de Banier Klassiekers (zoals Hotse Hiddes) enz.

Verkoopcijfers weet ik niet. Maar ik ben bang dat Hotse Hiddes wel won van de Spekken, maar het nu moet verliezen van “stress in zes”. En kan “De Fransman van Genève” wel op tegen het vuurwerk, de raadsels en afrekeningen uit de boekenkast van uw zoon?

Ontlezing en ontlering, ’t is allebei van deze tijd. Zijn wij ook van deze tijd? Neem en lees!