Boven de zon

Pas geleden las ik onderstaand verhaal. Ik neem het iets gewijzigd over uit "Naftalie en Dudaïm" van J.W. Kieboom te Werkendam (1978):

In het begin van de vorige eeuw is er een vrouw in Sliedrecht met een ongeneeslijke ziekte. Ze heeft al veel dokters afgelopen, maar heeft er weinig baat bij. Op een dag hoort ze dat er in Dordrecht een goede dokter woont. Ten lange leste komt ze bij hem terecht. Hij onderzoekt haar en zegt: "O vrouw, er zijn voor u onder de zon geen middelen." Met deze boodschap gaat die vrouw weer naar huis. Ongeneeslijk en geen middel onder de zon...

Op een keer moet ze weer in Dordrecht inkopen doen. De dienstmeid van die bewuste dokter ziet haar lopen en vertelt dat tegen haar dokter. Die zegt:
"Dat kan niet, dat mens ligt allang onder de grond." "Nee", zegt de dienstmeid, "ik heb haar echt gezien." "Wel", antwoordt de dokter, "als je haar dan weer eens ziet moet je ze eens binnenroepen."

Een paar weken later ziet de dienstmeid die vrouw weer lopen. Zij erachter aan... "De dokter heeft graag dat je even binnenkomt." Even later staat ze voor de dokter. De dokter zegt: "Vrouwtje, ik moet je met verwondering aanzien, dat je nog leeft, je had al lang overleden moeten zijn." Ze zegt: "Dokter, u bent zelf de oorzaak dat ik hier gezond voor u mag staan. U zei tegen mij dat er onder de zon geen middelen voor mij waren. Door genade ben ik toen boven de zon gaan zoeken. En de God van leven en dood heeft het beliefd mij de gezondheid weer te geven."

De dokter wist hier niets op te zeggen dan alleen: "Nu vrouwtje, ik wens u het beste met de gezondheid."

Misschien ter bemoediging...